dimecres, 19 de desembre del 2007

Noms

Ací viu Lola.

Per què ens agrada ficar-li nom a les coses?

(pregunta oberta)

dissabte, 8 de desembre del 2007

Commedia dell'arte!


This kind of theatre is all about making fun of human behaviour.
Everything is exagerated.
Your're not in love.... you die of love!!
You don't like money... you just can not live without it.

It's also about improvisation.
We just had stablished scenarios (where to go and when)
but the words just come and go

and it was
... just amazing!!!


Instead of dying of money, as it should be because of Pantalone (my character: an old man just worried about money, crazy about it, his aim in the pla is to get id of his daughters because they are spending so much), behind the stage I was dying of laugh.
Just lying on the floor, not being able to stand up... oh my good! HILARIOUS!

Our play was a version of the tale "The Emperor's new suit" (Andersen).
One of the moments I like the most was at the end. When I just went out in underwear (not woman underwear, of course, it was a grey tight pijama), thinking that I was wearing a good dress and Zanni said: "but he's only wearing underwear!!"
And so, very quickly, Brigella convinced me that actually, it was better like this...
nudity sells! and one of the aims of this century is sex!! so... all the audience was going to pay ME for seeing me kind of naked. So I went through the audience with a hat, begging money, and after that, I proclamed that
"when I was young, I used to be a rock star"
and then started to play, with all the characters, a version of don't worry be happy with lyrics of our play.



And people liked it, sooo much!
Photos:
1.final photo when the audience was leaving
2.the first scene, when dottores convince me that the best idea is to make a ball
3.lovers falling in love with chairs
4.dressing up before the performance!

dimecres, 5 de desembre del 2007

Temps



Són els petits detalls del dia a dia

els que compten al final

quan els anys passen més ràpid que els dies.





[em fa falta una bona sessió antiestrés]

"Tantes coses a fer i em queda tan poc temps per fer-les.... "

(era dels pets?)

dissabte, 1 de desembre del 2007

Gimnasija


No és qüestió de juntar a tothom en una mateixa cosa
sino d'encoratjar a la gent a expressar les diferències

a viure-les

i a estimar-les.



La guerra va començar de la inseguritat que suposava ser u mateix
ètnia, cultura, religió


la nostra misió és aconseguir un espai on tothom es senta segur amb allò que és
un veritable món en pau, en respecte, en solidaritat....

...naix d'acceptar les diferències, no d'unificar-les en una única cultura global.
[Hui a les 12 hem tingut una conferència sobre el futur d'aquest UWC
s'hauria de fer més a sovint
és bo recapitular i vore els problemes
però per sobre de tot,
els objectius aconseguits]

dijous, 29 de novembre del 2007

First song

Ahir vaig acabar la meua primera cançó en anglés.
Ací la teniu:

There are no more clouds left to hug
there are no stars to dream about
there is no moon to sleep tonight
the light of your eyes is getting dark
and your soul is breaking down
there is no sunlight to light up
the shadows of your walk
stand up, wake up
don't you see this is not the way?
stand up, wake up
I wanna see you smile again
stand up, wake up
don't you see this is not the way?
when you think there's no solution
for your fears or for your loves
when you feel there's no-one there
to find you again if you get lost
I know you hope things to get better
but belive me they won't do
if you don't change your stupid manners
come on, it's all about you
stand up, wake up
don't you see this is not the way?
stand up, wake up
I wanna see your smile again
stand up, wake up
don't you see this is not the way?

dimecres, 28 de novembre del 2007

Amistat

És una paraula forta per a mi.
Forta en el sentit de profunda.

Jo tinc una amiga.
Es diu Tijana.
I ahir parlàrem fins les 2:30 del matí. Una mica de tot, però sobretot dels problemes amorosos que tenia. I que ara seguisco tenint, només que ja no són problemes.
I l'altre dia, va baixar en bombons i un globus amb caretes somrients i les paraules don't worry be happy.
I sap abraçar!!



Després tinc "amics" i "amigues" és clar. No es pot estar en un uwc sense tindre amics en el sentit que pràcticament tothom és agradable i disposat a ajudar.
Però els amics, amics, costen de trobar.

dissabte, 24 de novembre del 2007

"Can I touch you?"

Aquesta entrada està en castellà, perquè és un extract d'una carta que quan tinga temps enviaré cap al corresponent destinatari.
Li he demanat permís a la persona en concret per a posar-ho ací, i supose que no tindrá cap problema.
Abans que res, demane perdó a ma mare i a mon pare, per no contar-lis-ho el mateix dia que va passar, i que ho hagen de llegir en el blog.
Ho sento, espere que comprengau la meua falta de temps. És que no us hi podeu fer ni una mínima idea!!
Ací ho teniu. Però no se m'asusteu. Tot controlat.


""Madre, no sabes lo que me está pasando. No lo sabes bien. Dios mío.
.
.
Vale. Tranquilidad. Serenidad.
Respira honfo.
Subiendo al colegio me he encontrado a Georg por las escaleras y se lo he
explicado lo mejor que he podido en inglés. Pero la cosa es que ni yo misma me
lo explico. Espero que no te importe que este trozo de carta lo ponga en el blog
luego o lo copie en mi diario. No me gusta hacer eso, porque las cartas son como
un pequeño trocito de ti, que regalas. Pero supongo que cuando vayas leyendo,
comprenderás que quiera conservarlo, por tener las emociones a flor de piel
cuando lo escribo.
Empiezo.
Como ya te había diho, estaba sentada en un banco delante del colegio,
escribiéndote la carta. Entonces un chico, de aspecto bastante dejado, que
llevaba un libro en la mano, se ha acercado y me a preguntado algo.
-......
-Sorry, I don't speak bosnian.
-Can I sit?
-Oh! Yes, sure! This is not mine!
Y se ha sentado.
-What are you doing? - Su inglés ha temblado un poco.
-Just writing a letter.
-I disturb?
-Of course not!
Luego hemos intercambiado nombres, edad y lugar de procedencia. Ha dicho
tener la misma edad que yo. Sin embargo, después de todo lo que ha pasado (o
mejor dicho: todo lo que ha dicho/preguntado) ya no se si mentía o no.
En ese momento, la verdad es que no me imaginaba por dónde dirigiría la
conversación. No creo que nadie se lo hubiera imaginado. Yo sólo esperaba una
pequeña conversación con un mostareño desconocido.
Pero voy a dejarme de palabrerías y seguiré reproduciendo la conversación.
Aunque quizá el shock me ha hecho olvidar algunas palabras.
-You're so beautiful
-xD Thanks
(pequeña pausa)
-You're vert pretty
-Thanks again
Y ahora, la pregunta clave, a partir de la cual ya he ...


Ya ves, lo que tiene un cmu. Hasta ahora no he podido continuar la carta.
porque me fui con Vlaimir para contárselo y quitarme toda la... tensión, por
decirlo de alguna manera.
[...]
Pero bueno, sigamos con lo de ayer.
-Do you have a boyfriend?
Lo que no se, es como fui tan gilipollas de no decir que sí. Me limité a un
psee, kinf of... Porque el no, no lo pensaba decir.
-Do you want to be with me?
La verdad es que me gustaría ver la cara que se me quedó.
-Oh... no, thanks. Really
-But you can try. We can meet
-No, really. You know, I don't have time at all. Always studying and doing
things. And I already have someone who I like a bit...
-I have never been with a girl
-But why me?
-You are really beautiful
-But there are lots of beautiful girls here in Mostar!
-No, no
...[silencio]
-Can I touch you?
-Of course not! - Y le miré con cara incrédula. Ese fue otro momento en el
que mi cara, más que una cara, debió ser una caricatura.
En ese momento, si antes ya no estaban claras sus intenciones, tomé
clara conciencia de la situación en la que estaba. Quizás te preguntes, ¿por qué
no te levantastes y te fuistes dentro del colegio y punto? Sinceramente, creo
que fue simple y llana curiosidad. No sení miedo ni sensación de peligro. Aquel
chico era tan poca cosa que con una hostia mía lo hubiera podido mandar a la
otra punta de la plaza. Además, estoy prácticamente segura de que iba
drogado.
Parece absurdo, pero en aquel momento sentí pena. Mucha pena. Por él.
Pena por un chico que posiblemente haya crecido sin amor, desamparado
en las garras de un país como Bosnia, mendigando cariño y placer sexual por las
esquinas, calles, plazas... En aquel momento también sentí pena por el mundo.
Qué degradada sociedad la nuestra. O dicho de otra forma... qué degradados
principios los de aquellos que todo tienen.
Me pregunté si en algún momento iba a ser capaz de alargar el brazo y
intentar tocarme. No lo hizo.
Después de otro silencio comenzó a preguntarme algo parecido a: "Do you
have ____ between your legs?" Lo entendí en el primer momento, pero me hice la
tonta. La palabra que falta no la recuerdo. Tampoco la entendí. No sé si porque
la decía en bosnio, decía algo incorrecto, o porque la traducción de clítoris no
se parece a la palabra en Español. Tampoco la he buscado al diccionario desde
ayer, la cuestión es que al final acabó preguntando, haciendo gestos también:
"Do you cut... it?
-Oh, my god! Nooo!!! - Mi cara ahí ya hubiera podido ganar un premio.

Otra vez lo mismo... sin tiempo para nada!! Ahora te escribo después de la
presentación de lo que serán los project weeks y la primera clase de Japonés. Un
sábado a las 12 en el laboratorio de física (no tengo clase).
A ver si te lo acabo de contar de una vez por todas.
Entonces dijo algo como: "I don't want to violate you cause you are so
pretty and I want to be with you"
Ya no me acuerdo de lo que dije, o lo que dijo. Sólo sé que le iba dando
largas educadamente.
Al final me levanté con la excusa de que tenía que ir a clase.
A eso le sigue cuando vi a Georg and that...
¿Sabes que es lo más curioso de todo? Que no se me va de la cabeza el
libro de tapa dura blanca y letras en cirílico (creo), que llevaba entre
las manos. Mi cabeza no para de darle vueltas a lo que estaría leyendo esa alma
en pena.
Aventuras increíbles, crudas realidades, historia, un cuento de
niños....??
O simplemente un libro que encontró por ahí, recogió, y planeó hacer algo
de dinero con él
para pagarse el pan que ayer no comió.
Ya nunca lo sabré.
O quizás sí. Mostar tampoco es tan grande.""