dijous, 22 de gener del 2009

Me guardo en una cajita

A veces pasa que me vuelvo un poco Momo, aunque sin saber escuchar tan bien.
Escucho y escucho.
Los problemas, alegrías, tristezas, amores y desamores de mis amigos y no tan amigos. Luego, me preguntan: "And how are you?"
Y yo digo: "Fine!" con una sonrisa en la cara.

Que resulta que sí, que sí que estoy "fine". Que sigo sin haberme estresado desde que llegué, que le sonrío a la vida y retomo el contacto con gente que parecía haberse emborronado en el camino.

Pero…
"Fine", como bien nos decimos Georg y yo, no es una respuesta. "Everybody could say fine, come on!"
Y, sin embargo, la respuesta mía que le sigue es: "Well, I don't know, I'm ok. With tons of work, just like everybody else, but at least I don't get stressed. I'm pretty happy in general, don't know, just enjoying as much as I can."

María, el otro día, contándome todas sus aventuras y los líos en los que la meten por en medio y yo, después, solo supe decir: "Bueno, bien, en mi línea y au."

Hoy, hablando con Yuval, me ha contado los pequeños problemas económicos de su familia, de un amigo con el que la relación se ha deteriorado, de su padre buscando fondos para hacer otro documental… y yo, de nuevo: "I don't know, just fine!"

Y ha sido entonces cuando me he re.dado cuenta de lo que me callo, de cómo me guardo, de cómo inconscientemente no abro la boca por miedo a no molestar. Y eso es malo, lo tengo comprobado, porque a la que lo intento, me oigo estúpida.

Dentro de poco habré olvidado cómo hablar de mí.

¿O será que mi vida ha dejado de ser un gráfico de y=sin(x) comprimido con x=tiempo y y=estado de ánimo?

4 comentaris:

Laura T. García ha dit...

I tú eres el diamant que està dins de la caixeta!

nesi ha dit...

No t'ho quedes tot a dins, bonica. Escucha, cual Momo atenta y con los ojos bien abiertos, però no t'ho quedes tot a dintre... Q a vegades, quan tens un d'eixos dies d tempesta a dins teu (qui diu dia, diu setmanes), normalment surt tot allò q havies guardat a la caixeta, en forma d rayos y centellas, pors i mal d caps.
Millor anar treient-lo poc a poc. Dosificant-lo... En bona companyia i un café. O amb paper i boli... i un café ;-)
Mil petons.

Belenxu ha dit...

Te parecera extraño despues de tanto tiempo, pero acabo de averiguar la direcion de tu blog :D y que sepas que a partir de este mismo momento ya esta en mi lista de blogs

Me encanta.... he leido varias entradas y es tan TU...esta lleno de tanta magia, de vitalidad, de arte...y tal y como dices en esta entrada tan lleno de tantas cosas que no dices por no molestar. Pues que sepas que del mismo modo que tu nos escuchas, nosotros hacemos lo propio contigo y no porque no nos quede mas remedio, sino porque de corazon nos importa lo que pasa por tu cabecita,sea bueno, malo, alegre, triste, divertido, aburrido... Al fin y al cabo el desahogarte con los demas no es otra cosa que regalarles un poquito mas de ti al permitirles que te conozcan.

Te quiero mucho, te echo de menos y aun no he perdido la goma del pelo ;) Un besote CGW

Anònim ha dit...

So I have no idea what this post was about, but I'm sorry about Spanish. :(. I just haven't studied it enough! But if you teach me... :)
Have a nice sunny day Neus!!!